Dag 10: woensdag 10 juni 2015 Starigrad Paklenica-Rakovica

Pozdrav svima, mi smo spavali!
Hallo allemaal, we hebben heerlijk geslapen!

Na de enorme inspanningen die we gisteren hebben geleverd bij het wandelen, klimmen en klauteren, hebben we heerlijk geslapen. Dat kan natuurlijk ook bijna niet anders, we waren zo moe. Ondanks dat we bang waren dat we behoorlijk brak uit bed zouden komen, valt dit bijzonder mee. Natuurlijk voel je dat je voeten vermoeid zijn en je benen een beetje zwaar aanvoelen, maar in ogenschouw genomen wat we allemaal gedaan hebben, zijn we zeer tevreden. Het is wel fijn dat we vandaag een rustig dagje hebben. We reizen door naar de omgeving van de Plitvicka meren, naar een plaatsje welke net buiten het park ligt, genaamd Rakovica.

Na het ontbijt gaan we de auto inpakken, alles moet toch weer een beetje geordend worden. Omdat het gisteren enorm geregend heeft is de auto aan de buitenkant ook weer lekker schoon! Om 09:45 uur nemen we afscheid van de eigenaresse van het appartement en Judith krijgt nog een keer een flesje likeur mee om bij het volgende appartement nog eens een lekker glaasje te nemen. Ik zei het gisteren al, zij en Judith zijn dikke vriendinnen geworden en sterke drank schept blijkbaar ook een goede band!

Zoals gebruikelijk worden er nog wat foto’s gemaakt (er zullen vandaag niet veel foto’s gemaakt worden, laat staan een filmpje) van het appartement en daarna beginnen we de reis van 130 kilometer. We rijden de hele route binnendoor, waardoor we er  volgens onze TomTom 2 uur een 1 kwartier over zullen doen. Ons maakt het niet uit hoe lang we er over doen, we hebben de hele dag de tijd want er staat toch niets anders gepland dan rustig aan doen vandaag. Het weer is lekker, een graad of 23. 24, met een zonnetje.

Via de binnenwegen rijden we door het geweldig mooie landschap en kijken onze ogen uit. Onderweg stoppen we om een bakje koffie te drinken en als we in het café restaurant binnen stappen zit er nog een Nederlands stel, die met een Camper 6 ½ week door Kroatië en Bosnië trekken en een man die op de fiets is. Hij legt iedere dag zo’n 100 kilometer af, maar hij naar toe gaat is ons niet duidelijk. De koffie is absoluut niet te drinken, dus rekenen we snel af en gaan gewoon weer verder met onze reis. Als we het café restaurant uit lopen komt er nog een Nederlands stel binnen, het lijkt wel een Nederlandse invasie.

Als we verder rijden valt ons ineens op dat we steeds meer Nederlandse auto’s, met en zonder caravan, en campers op de weg tegen komen. Deze omgeving is zeker erg in trek bij de Hollanders. Ik moet ook zeggen, we komen ook steeds meer campings tegen. Lang leve de sleurhut! De omgeving blijft erg mooi en hier en daar maken we toch nog een fotootje. Rond de klok van één uur rijden we de parkeerplaats van ons nieuwe adres op. Het is even zoeken naar degene die ons moet inchecken, er wordt druk gewerkt aan een huisje maken waar de receptie in moet komen, maar als ze geroepen is door één van de werklui komt ze ons aller vriendelijks ontvangen. Ze heet Monica en is de dochter van de eigenaresse. Een leuke spontane jonge vrouw, die ons naar onze kamer brengt. Die ziet er erg modern, absoluut in onze stijl, uit. Hij is natuurlijk kleiner dan ons vorige appartement, maar dat geeft niet.

Na een kopje koffie en wat kletsen met Monica ga ik eerst maar even het reisverslag en de foto’s en video’s van gisteren op ons reisblog zetten. De mensen thuis moeten hier natuurlijk niet al te lang hoeven te wachten, anders raken ze misschien in de war!

Monica verteld ons dat hier vlakbij een grot ligt, die je in een uur tot ander half uur kunt bezoeken. Ondanks dat we niets zouden doen gaan we daar naar toe. Wat geeft het, het is nog vroeg en we hebben toch niet veel te doen. Nadat de auto is geparkeerd moeten we een behoorlijk stuk naar beneden lopen. Mijn hemel, begint het nu alweer? Denk ik bij mijzelf. Gelukkig loopt Judith ook naast mij behoorlijk te puffen.

We kopen een kaartje bij de ingang en als we snel zijn kunnen we aansluiten bij de groep die net is vertrokken. De dame van de kaartverkoop roept via haar portofoon naar de gids dat wij en nog een ander stel er aan komen. De tour duurt normaal 45 tot 60 minuten. Tot onze grote verbazing moeten we weer naar boven lopen, via een natuurlijk aangelegd pad met stenen, keien en modder. Onderweg moeten we nog een helm meenemen, we gaan zeker gevaarlijke toeren uithalen, en we spoeden ons naar de ingang van de grot. Buiten adem van het klimmen, doorlopen en de warmte sluiten we ons aan bij de groep,

Nog geen 15 minuten later zegt de gids dat we aan het einde van de tour zijn gekomen en dat hij de laatkomers nog wel wat zal uitleggen op de weg terug. De grotten zijn op zich best mooi, met stalagmieten en stalagtieten, maar dat het maar zo kort duurt is toch wel een beetje te dol! Na 25 minuten staan we weer buiten, gefrustreerd van deze belevenis en beginnen we aan de afdaling naar het verkooppunt. Ik ben dermate verontwaardigd en teleurgesteld dat ik het niet kan laten om met de dame van de kaartverkoop mijn teleurstellende ervaring te delen. Ze kijkt verontwaardigd, maar daar blijft het bij. Het heeft geen zin om me verder druk te maken, maar ik voel mij voor het eerst een beetje belazerd tijden deze vakantie. Laat gaan, zegt Judith. Ook dit moeten we meemaken. Ik heb geen eens zin om wat van de historie van deze grot op te zoeken en dat op te nemen in het reisverslag van vandaag. Scheelt jullie weer leeswerk!

Gefrustreerd lopen we weer via de weg naar boven naar onze auto. We komen vermoeid en bezweet boven aan en gaan gauw verder. Het zweet gutst van mijn hoofd, maar gelukkig is dat even later weg. We stoppen bij de supermarkt en halen daar wat boodschappen. Daarna gaan we lekker terug naar onze kamer.

Eerst rijden we nog even langs het restaurant waar we vanavond gaan eten. Bij ons appartement komt Monica onze paspoorten vragen voor de registratie en toeristenbelasting. We raken aan de praat en voordat we het weten zitten we buiten samen met haar en haar moeder Ivana aan de door Judith gekregen likeur. Ik niet natuurlijk, daar houd ik niet van. Het is reuze gezellig en de moeder vraagt of we hier blijven eten, helemaal gratis een echt Kroatische klaargemaakte vleesmaaltijd. Ivana staat aan de buitenbarbecue en even later zitten we samen aan een heerlijk bord vlees, met patat en sla. Het is echt heel erg lekker en we hoeven ook niet meer weg.

We bedanken Ivana voor de lekkere maaltijd en gaan naar de kamer. De foto’s, het zijn er niet zoveel, worden uitgezocht en ik schrijf het verslag van vandaag. Daarna gaan we lekker een filmpje kijken en ons voorbereiden op de dag van morgen. We gaan naar de wereldberoemde Plitvice meren. Ik ben benieuwd wat het wordt! Morgen horen jullie hier meer over.

Vidimo se sutra. To će biti naporan, zanimljiv dan!
Tot morgen. Het wordt weer een vermoeiende, interessante dag!