Dag 9: dinsdag 9 juni 2015 Starigrad Paklenica

Goedemorgen, ons reisschema is gewijzigd!
Dobro jutro, je promijenila naš itinerar!

We zijn al best vroeg wakker! Misschien komt het omdat we vast geslapen hebben, mede door de ontspanningsmiddag natuurlijk. Na de douche maakt Judith, zoals ik de afgelopen weken niet anders gewend ben, een heerlijk ontbijt. Omdat te bewijzen maken we er maar eens een keer een foto van. Dan kunnen jullie thuis zien wat ik allemaal voorgeschoteld krijg hier in Kroatië.

Gisterenavond hebben we ons reisschema aangepast. We willen een bezoek brengen aan de Kornati eilanden en dan is het beter, volgens insiders hier, dat we dat bijvoorbeeld vanaf Murter doen. Dan duurt de vaartijd om op het eiland te komen niet zo lang en heb je meer tijd om aldaar rond te kijken, wat te gaan zwemmen en noem zo maar op. Via Booking.com hebben we een mooi appartement kunnen vinden en ook maar gelijk geboekt. Tot nu toe bevallen de appartementen uitstekend en zijn deze allemaal geboekt bij Booking.com. Waarom zou je dan ergens anders boeken?

Het is al mooi weer, al moet ik eerlijk bekennen dat de temperatuur (gelukkig) iets is gedaald. Het is zo’n 25 graden en dat is goed te doen. Zeker omdat we vandaag een bezoek gaan brengen aan Nationaal Park Paklenica en daar een behoorlijk stuk moeten gaan lopen. Vlak voordat we gaan vertrekken krijg ik nog een telefoontje van Booking.com dat ons appartement in Murter ge-upgrade is. We krijgen, voor hetzelfde geld, een appartement met zeezicht. Nou dat is toch aardig van ze. Nu maar hopen dat we van deze upgrade geen spijt gaan krijgen, doordat we een ander appartement krijgen, dan we uitgezocht hebben. We zien wel, het is nog niet zover.

Het is maar een klein stukje rijden naar het Nationaal Park Paklenica en onderweg komen we, staande vlakbij een paar oude huizen, 2 (volgens mij wilde) paardjes tegen. Die lopen daar gewoon los. Judith wil ze op de foto zetten en deze dan naar Jade sturen. Jade is immers gek van paarden!

Het Nationaal Park Paklenica is met haar verrukkelijke schoonheid van de mythische Kroatische berg de Velebit één van de kleinere natuur gebieden van Kroatië. In een relatief kleine ruimte, een oppervlakte van slechts 95 vierkante kilometer, ontmoeten we een geomorfologische (wetenschap die de landvormen bestudeert, hun ontstaan en ontwikkeling) fenomenen, een bonte diversiteit aan flora en fauna, aantrekkelijk landschappen en ongerepte natuur. Bossen bedekken twee derde van het oppervlak van het park en herbergen verschillende soorten plantengemeenschappen, van beukenbossen tot autochtone zwarte dennenbossen. Het gebied is opgebouwd uit kalk en dolomieten en heeft een rijkdom aan karsfenomenen, zoals uitgeslepen en gescheurde kalkdalen, glooiende bergtoppen met kiezels, grotten en holen.

Er is ook een grote verscheidenheid aan diersoorten in Paklenica, wel meer dan 4.000 verschillende diersoorten, wat te danken is aan de ongereptheid van het ecosysteem. In Paklenica vinden we niet zelden diersoorten die elders in Europa zijn verdwenen. Dat geldt vooral voor verschillende vlindersoorten, zoals de paasvlinder, de gestreepte zeiler of de zwaluwstaart. Het park heeft al meer dan een halve eeuw de traditie in het alpinisme en sportklimmerij en gaat daarmee gelijk op met de bekendste Europese klimlocaties. Er is een netwerk van bijna 400 klimroutes van verschillende zwaarte en lengte. Het klimseizoen duurt van de vroege lente tot aan de late herfst.

Even verder is de ingang van het park en we betalen bij de kassa de entree. We kunnen nog ongeveer 2 kilometer met de auto naar de parkeerplaats rijden, maar daarna moeten we alles te voet doen. Als de auto geparkeerd staat en wij beginnen aan de eerste stappen in dit prachtige natuurpark, blijkt al snel dat wandelen hier niet zo gemakkelijk gaat. De weg, nou ja stenen pad, gaat al gelijk omhoog. Ik wordt er wat ongerust van, want ik zie alleen maar borden met wandelroutes die niet de afstand maar de duur van de wandeling aangeven. Naar de ene kant is het 5 uur wandelen, naar de andere kant 5 ½ uur en nergens zie ik 20 minuten, 40 minuten of zoiets. Dit baart mij echt zorgen! Nou ja goed, ik heb er op gerekend want ik heb mijn sportschoenen aan, waarmee ik zonder enig centje pijn vorig jaar de tientallen kilometers in Rome mee heb afgelegd.

Aan het begin van de wandeling zien we al behoorlijk wat bergbeklimmers. Tegen de steile wanden van de bergen zijn allemaal klimroutes uitgezet. Als je er naar kijkt krijg je echt bewondering voor de gasten (mannen, maar ook veel vrouwen) ze klimmen met een lenigheid van heb ik jou daar naar boven, moeten zich onderweg zekeren aan de ogen die in de bergwand zijn gemaakt, om zo te proberen de top te kunnen bereiken van waar ze naar toe willen. Echt knap hoor. En ook nog eens een spectaculair gezicht.

De wandelpaden tijdens de tocht variëren van allemaal kleine steentjes, tot aan enorme grote keien, waarvan een soort trappetje is gecreëerd om uiteindelijk boven te komen. Ze hebben allemaal één ding gemeen, het gaat allemaal omhoog! Als we helemaal naar de top willen moeten we naar een hoogte van ongeveer 500 meter. En, dat is best hoog. En, dan ook nog over het algemeen genomen lopen in de zon, die dan weliswaar niet zo heet is als van de week, maar toch behoorlijk warm is. Mijn gele t-shirt is al snel helemaal doorweekt en het zweet gutst gewoon van mijn voorhoofd af. Ik heb er maar een handdoek bij gepakt, want anders is het haast niet te doen.

Niet zeuren, maar gewoon doorgaan. De wandeling gaat door de prachtige natuur, waar veel groen is en waar de enorme bergen tot aan de hemel reiken, zo lijkt het wel. Onderweg komen we ook allemaal watervalletjes, met kleine beekjes, tegen. Het water is kraakhelder en je wordt er door uitgenodigd om er eventjes in te komen. Helaas hebben we geen zwemkleding aan, of meegenomen, dus dat wordt een beetje lastig. Voor Judith is dit natuurlijk allemaal geen probleem, zij gaat gewoon in het water, maar dan wel tot aan haar knieën. Het water is koud, maar zeer verkwikkend. Ze kan er weer tegenaan. Ik heb geen zin om mijn schoenen en sokken uit te doen en deze vervolgens na het pootje baden met grote moeite weer aan te doen, dus blijf ik aan de rand van het water staan. Er moeten tenslotte ook foto’s gemaakt worden.

Bij de entree hebben we een kaartje met de wandelroute gekregen. Hierop staat allerlei informatie over verschillende punten, hoe je moet lopen en ga zo maar door. Eigenlijk heb je zo’n kaartje helemaal niet nodig want je kunt eigenlijk maar één kant op. En om nu nog meer afstand te gaan afleggen (een bordje van naar de grot 40 minuten (heen) en een bordje van uitzichtpunt 30 minuten (enkele reis)) daar wordt je natuurlijk niet vrolijk van. We zijn om 10:30 uur gestart met onze wandeling en we hopen toch voor het donker is weer bij de auto terug te zijn. En, hoelang we moeten lopen om bovenaan de top te komen (wat wel ons doel is) is ons nog steeds niet erg duidelijk. Gelukkig komen we onderweg een plek tegen waar je water, rechtstreeks uit de bergen stromend, kunt drinken. Het water is zo lekker, misschien wel door de ontberingen die we tot nu toe hebben mee gemaakt, dat de firma Spa er jaloers op zou zijn. We vullen de flesjes met dit water en lopen maar weer verder.

Onderweg is het eigenlijk helemaal niet druk. Uiteraard kom je mensen, meestal kleine groepjes, tegen maar het valt reuze mee. Om 13:00 uur, we hebben er dan al 2 ½ uur klimmen en klauteren op zitten, komen we bij een berghut waar je wat kunt eten, drinken en even lekker kunt zitten. He, he, gelukkig, even zitten. We bestellen een bordje met worst met brood, de worst wordt op een gril geroosterd, en een lekkere koude cola. De worst smaakt zo goed, er zit wel een enorme hoeveelheid knoflook in, dat we nog maar een portie bestellen. We moeten aansterken, want we zijn er nog lang niet!

Om boven aan de top te komen moeten we, volgens één van die bordjes, nog 30 minuten lopen. In werkelijk blijkt het 40 minuten te zijn, maar dat kan ook aan ons liggen natuurlijk. En het gaat weer omhoog! Nadat we bij een ander restaurantje zijn aangekomen, moeten we toch nog een keer 5 minuten (blijkt gewoon dus 10 minuten te zijn) over niet al te makkelijke paden naar boven gaan. We zijn boven, hiep hiep, hoera. Het uitzicht valt ook nog eens tegen, dus beginnen we om 14:45 uur maar aan de terugreis. Ja, ja, de goede rekenaars onder jullie komen er achter dat we inmiddels 4 uur en 1 kwartier bezig zijn met deze wandeltocht. Dat is inclusief de kleine stops onderweg en de tijd dat we bij het restaurantje hebben gezeten.

De terugreis gaat weliswaar een stuk sneller, maar je moet wel heel goed opletten waar je loopt. Voor je het weet lig je op je snufferd. De route die we nemen is dezelfde weg terug, die kennen we een beetje en de andere route, die langs een ander pad gaat is volgens ons niet voorzien van aanwijzingen of iets dergelijks. Op zich is het ook helemaal niet erg om via dezelfde route terug te gaan, want als je naar beneden gaat ziet het er allemaal weer anders uit, dan wanneer je naar boven gaat.

Onderweg komen we een soort salamander tegen. Hij is gifgroene en een centimeter of 20 lang. Een geweldig mooi beestje, die voor Judith blijft poseren om op de foto te komen. De flessen worden weer gevuld met het water uit de berg en we lopen lekker door naar beneden. We hadden het niet gedacht, maar na ruim 2 uur en een kwartier vanaf de top zijn we weer bij het souvenirwinkeltje. Het is inmiddels 17:05 uur en het grootste gedeelte van de tocht zit er op. Nu nog even een stukje naar de auto en het is ons gelukt. Bij de auto gekomen ploffen we op de stoel! Het is 17:20 uur en we hebben bijna 7 uur gewandeld door de prachtige natuur van Nationaal Park Paklenica. We zijn uiteraard erg moe, maar zeer voldaan dat we dit hebben geflikt.

Als we het park uitrijden, rijden we maar gelijk even naar de winkel om het ontbijt voor morgen in te slaan. Je kan het maar gehad hebben, straks hebben we waarschijnlijk geen zin meer om naar de winkel te gaan. Al moeten we nog wel wat gaan eten natuurlijk. We stoppen nog even om een frisse duik, dat hadden we onszelf al beloofd tijdens de terugtocht, te nemen in de zee. Het weer is aan het omslaan. Het begint hard te waaien en in de verte zie ik het weerlichten in de bergen. Het komt deze kant op, dus gaan we maar snel uit het water. We hebben ons lekker opgefrist, nu nog even tobben om de natte zwemkleding bij de auto uit te trekken en je gewone kleren weer aan te doen en dan kunnen we naar ons appartement.

We zijn nog maar net binnen of het begint enorm te regenen, te waaien en te onweren. Het is even best heftig en we zijn blij dat we op tijd uit het natuurpark zijn weggegaan. Je moet er niet aan denken dat je nu nog in het park rond zou lopen.

Na een lekker douche moeten we toch nog even op pad om wat te eten. De benen zijn zwaar, de knieën doen zeer en de voeten branden. Ja dat heb je als je zolang heb gewandeld. De laatste foto’s worden aan de boulevard gemaakt als we aankomen bij het restaurantje, aanbevolen door de eigenaresse van ons appartement, waar het goed eten is. We eten lekker. Misschien niet zo lekker als tijdens sommige andere avonden, maar het smaakt goed. De temperatuur is lekker afgekoeld. Volgens Judith is het zelfs een beetje fris, maar dat zal wel door de vermoeidheid komen.

Terug gekomen in ons appartement ga ik de foto’s en filmpjes uitzoeken en schrijf het reisverslag van vandaag. We blijken geen internet te hebben, misschien dat het enorme slechte weer van vanmiddag daar debet aan is, dus kunnen we niets op ons reisblog zetten. Terwijl ik in de keuken aan het schrijven ben, hoor ik Judith behoorlijk snurken. Die is inmiddels ingestort! Het zal voor mij ook niet meer lang duren. Sorry alvast aan onze buren, want zo dadelijk liggen er 2 flink te snurken.

Bilo je dosta dan! Dobro spavati i vidimo se sutra.
Het was me het dagje wel! Slaap lekker en tot morgen.